ze tekent met haar hand
figuurtjes in het zand
aan haar gedachten verwant
soms onherkenbaar
maar niet voor mij
ik pak hem vast
de hare in de mijne
we staan op en lopen door
de mijne in de hare
al fluisterend in haar oor
ik laat je nooit meer los
samen hand in hand
slenterend door het zand
geen enkel misverstand
wat na het afscheid na het verlies de dikke tranen de onmacht het eerste missen wat na de eerste dagen, weken, maanden van intens verdriet alle eerste keren zonder het meer en meer missen dat je dan pas beseft dat die rouw zo rauw die diep gewortelde emotie gelijk is aan pure liefde die helemaal is deel van jou
Reacties
Een reactie posten